Sabtu, 22 November 2014

Entuk Biji D

“Dhosen iki mbijine karo merem tah piye?” takonku marang Dewi kanthi emosi. Nasibe ya padha karo aku en­tuk biji “D” ing mata kuliah Metodologi Penelitian.
“Mbuh, dhosen gemblung,” Dewi uga nggremeng emosi.
Tak sawang maneh kertas putih sing katulis biji-bijiku semester 7 wingi. Atiku keranta-ranta ndeleng ana biji “D” ing kana.
Aku ndremimil turut dalan. Atiku ngo­mel terus. Rasane kudu gembor-gembor ing tengah lapangan ben atiku rada ayem. Mangkel.
***
Tas slempangku tak uncalna ing meja tamu ngarepe ibu. Banjur tak tibakna bo­kongku ing sofa. Lambeku mbethuthut, ta­nganku sedhakep. Kudu ngamuk terus ra­sane. Arrrrghhh!
Ibu ngangkat sirahe, ndeleng raiku sing semrawut, “Kenapa ta Rin?” pa­ndangune ibu.
“Huh!” jawabku “aku ngulang mata kuliah siji maneh Bu. Dhosene gem­blung!”
“Hush!” Ibu ngadeg lan nyedhaki aku, banjur lenggah ing sandhingku. “Aja ngo­mong ngono, ora ilok. Dhosen kuwi guru kang menehi kepinteran marang kowe.”
Lambeku isih mbethuthut, saya dawa me­ngarep sajake. “Lha piye maneh Bu? Mosok aku entuk ‘D’. Padahal sing ngga­rap tugas kelompok wingi mung aku thok. Tapi kanca sak kelompokku entuk biji A lan B” panggresahku, “Dhosene ora adil iki,” imbuhku.
Rambutku dielus-elus dening ibu. “Ana semester pendhek kanggo ngulang ta? Dimanfaatke wae,” pamrayogane ibu.
“Nanging Bu… rasane ora adil blas. Sing ora nggarap apa-apa isa entuk ‘A’. Se­bel aku karo dhosen iku. Iki mata ku­liah penting kanggo nggarap skripsi.”
“Aja sebel karo dhosene dhewe, ora barokah ilmune.”
Dhuh, ibu malah mbelani dhosenku. Kudu tak dhemo wae dhosen iku.
“Sing penting dudu biji, Rin. Tapi ke­mampuanmu, kepinteranmu. Buktekna mengko pas gawe skripsi kowe kudu bisa cepet rampunge kanthi asil kang apik.”
“Nanging kan ribet, ngulang maneh,” aku isih ngeyel bae. Tenan, rasane mang­kel. Aku ngadeg banjur mlebu ka­mar. Ibu ora bisa nyuda bebanku. Tam­bah mangkel maneh ibu malah ceramah sing ora penting.
Ibuku pancen ora tau kuliah. Ora nger­ti rasane ngulang lan entuk biji “D”. Wusanane aku kepeksa mbaleni maneh ing semester cekak….
***
Dina iki, dina kang penting banget kanggo aku. Dina sing tak tunggu-tunggu kanthi wektu patang taun. Dina kang se­jarahe ora bakal tak lalekake. Bapak lan Ibu bisa bangga marang aku. Jalaran dina iki aku nganggo jubah ireng lan toga ing ndhuwur sirahku. Riasanku uga apik tenan, merga ibu sengaja ngundang tu­kang rias manten kanggo nata aku.
“Dhuh ayune anake Ibu….”
Aku mung mesem merga isin dielem ibu kaya ngono.
“Anakmu iki pancen ayu kawit lair Bu.” Aku mesem maneh, mamerke lambeku sing abang lombok.
***
Acara wis dimulai. Aku lungguh ing kursi wisudawan-wisudawati. Ibu lan ba­pak ana ing dheretan kursi keluarga wisudawan.
Atiku dheg-dhegan merga dina iki aku bisa nyenengake bapak ibuku kanthi di­wisuda dadi sarjana. Nanging sadurunge wisuda ditindakake dening bapak rektor, ana pengumuman saka pembawa acara kampus.
“Wisudawan paling apik angkatan taun iki yakuwi…. Selamat marang Rini Wu­landari….”
Suara keplok ambata rubuh ngebaki gedung auditorium kampusku. Lan aku mung kami tenggengen ora percaya ma­rang apa sing lagi bae tak rungu. Tenan, rasane aku ora percaya kedadeyan dina iki. Nanging iki nyata. Aku ora lagi ngimpi.
Wusanane aku ngadeg saka kursiku, banjur maju mengarep, munggah pang­gung kanggo nampa penghargaan lan aweh pidhato singkat. Tak sawang ibu lan bapakku katon bangga lan bungah.
Pranyata dhawuhe ibu ndhisik kae bener. Sing penting dudu biji, nanging kemampuan sing bisa dibuktekna. Aku bisa skripsi cepet kanthi asil apik. Lha kanca-kanca kelompokku sing entuk nilai “A” wingi, malah skripsine durung ram­pung-rampung. Aku dadi isin marang awakku dhewe. Apamaneh yen kelingan mangkel karo Pak Wawan. Ngapuranen mahasiswamu Pak Dhosen…. Biji “D” sing mbok wehi bisa gawe aku luwih se­mangat sinau, batinku.***
                                                                   (Mohammad Abdurrohman)


Tidak ada komentar:

Posting Komentar

  Sepanjang sejarahnya, aksara Jawa ditulis dengan sejumlah media yang berganti-ganti seiring waktu.   Aksara Kawi   yang menjadi nenek moya...