Anggonku mendhem rasa iki ora ana kang
ngerti. Kancaku cedhak wae uga ora dakcritani. Kuwatirku yen nganti aku crita
mesthi kabeh padha ngerti. Aku pengin cedhak dhewe karo dheweke tanpa mak
comblang saka kanca-kanca. Mesthi wae aku rumangsa bingung, isin, lan wedi
kanggo miwiti kabeh kuwi. Jalaran kanggo nindakake kabeh kuwi kanggoku ora
gampang, butuh kuwanenan kang cukup.
Ewa semana akeh banget kang nyedhaki
Eva. Wiwit saka Riangga kanca nunggal kelas, nganti Widharma kanca beda kelas.
Kabeh kuwi ora ana kang kasil ngepek atine Eva. Nganti wektu kuliyah wis
nyedhaki pungkasaning semester, aku isih durung bisa nindakake apa kang
dakkarepake. Senajan sesambunganku klawan dheweke lumaku apik, nanging kuwi
mung winates kekancan wae. Saka tumindakku uga ora ngatonake yen sejatine aku
seneng marang Eva. Ndilalah nalika ana prentah saka pak Karman supaya
ngumpulake tugas akhir sacara kelompok, aku sakelompok karo Deni, Sukma lan
Eva. Rasane kaya ngimpi wae.
“Eh, Rek, iki yen sumbere buku mung
sing biyasane kanggo kuliyah, dakrasa isih kurang,” kandhane Eva miwiti pirembugan.
“Bener kuwi Va. Becike golek wacan
menyang perpus. Yen isih kurang mengko neng jalan Semarang pa Blauran ae.
Jarene murah-murah,” semaure Deni nambahi panemu.
“Ngono ya kenek,” Sukma melu mangsuli.
Saka pirembugan
kelompok ya mung aku wae kang ora nduwe suwara. Kabeh padha medharake
panguneg-unege. Rasane pancen aneh yen wis cedhak karo Eva, rasane mung
blangkemen wae. Bisa diarani wis salting utawa salah tingkahdhisik. Omong saomong
kudu ngati-ati, wedi yen kliru. Yen jare pakar psikologi, apa kang dakrasakake
ngene iki klebu rasa jaim, jaga image.
Sesuke nalika arep budhal menyang
perpustakaan, ndilalah si Sukma ndadak njaluk digoncengake Deni. Gelem ora gelem
aku kudu nggonceng Eva. Antarane seneng len ndhredheg mula campur dadi siji.
Ora ana ukara kang kawetu saka lambeku sadawane dalan kampus menyang
perpustakaan. Bareng wis tekan perpustakaan wusanane dadi getun. Geneya ana
kalodhangan ora dakgunakake samesthine. Tujune nalika golek buku ing jalan
Semarang lan Blauran, aku wiwit ngajak ngomong.
“Va, tugase rak dikumpulne pas UAS
ta?” ngono pitakonku.
Sabanjure kuwi aku klawan dheweke
tansaya akrab. Saben wayah nggarap tugas kelompok mesthi dakkoberake takon
utawa dhiskusi. Tugas-tugas saka dhosen kuwi suwene suwe njalari sesambunganku
klawan dheweke tansaya raket. Atiku tansaya manteb ndadekake Eva minangka kanca
ati.
Nanging apa kang dakrasakake kuwi ora
bisa suwe. Bebasan winih dhele kang lagi thukul wis kesempar angin lesus. Nalika
lagi cangkrukan ing warkop Doremi, akeh crita sing dakrungu saka Yoga lan
Danang. Kanthi ora sengaja, salah sijine nyritakake ngenani Eva. Manut critane,
Eva kuwi wis nduwe pacar ing omahe kana. Malah kawit SMA. Mula kuwi salah
sijine sing dadi alasan dheweke ora bisa nampa tresnane Widharma lan Riangga.
“Wah, yen ngono berarti dudu jodhone.
Tapi sasuwene iki kok aku ora tau ngerti ya?” mangkono tanggepanku kepengin
ngerti luwih jero.
Sawise krungu kabar kuwi aku banjur
takok-takok menyang bocah-bocah liyane. Wangsulane uga padha karo kang
diomongake Yoga. Arep takok langsung menyang Eva rasane mokal banget. Ati wis
semplah kelangan pangarep-arep. Tujune wae anggonku takok-takok mau ora
ngundang sujananing bocah-bocah. Tegese anggonku mendhem rasa suwene
sasemester iki ora ana kang ngerteni.
Mbarengi lumakune
wektu nganti tumekane liburan semester, sesambunganku klawan Eva saya suwe
saya adoh. Kaya adohe Ponorogo Lamongan. Ya krana tugas saka dhosen aku bisa
cedhak klawan dheweke senajan mung saumure jagung. Kadadeyan kang nganti aku
meh lulus kuliyah iki ora ana kang ngerteni, klebu Eva dhewe. Lan kabar ngenani
Eva kuwi pancen bener. Muga-muga ana kancaku kang maca crita iki. Sokur-sokur
yen Eva uga maca. **
Tidak ada komentar:
Posting Komentar